Wees toch maar blij met de zonsondergangen
Die - niemand weet er iets mee aan te vangen -
Mijn stadje soms tot op het been benauwen.
Dan ziet men 't zich weerbarstig dubbelvouwen
Als een kameel die grauw in de woestijn
Tezamenknikt en nog slechts dorst wil zijn.
En 't drinkt met groote teugen uit het water
De roode wolken en het zongeklater.